Ἱ. Ν. Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου Λουκᾶ Μαντινείας
Δευτέρα 24 Ἰουλίου 2017
Σεβασμιώτατοι καί Θεοφιλέστατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Ἐντιμώτατοι Ἄρχοντες, Σεβαστοί πατέρες καί ἀδελφοί,
Ἐκ μέρους τοῦ Ἱεροῦ Κλήρου καί τοῦ εὐσεβοῦς πληρώματος τῆς Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως τῶν Πατρῶν ἤθελα αὐτή τήν ἱερή ὥρα τῆς ἐξοδίου Ἀκολουθίας τῆς ἀειμνήστου Πρεσβυτέρας Κατίνας Σκλήφα, νά καταθέσω λίγες σκέψεις μαζί μέ τίς εὐχές ὅλων μας, ἐνώπιον τοῦ σκηνώματός της.
Ὅταν πρίν 12 καί πλέον χρόνια ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος μᾶς δώρισε ὡς Ἐπίσκοπο καί πατέρα μας τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Χρυσόστομο, ἦρθε μαζί του ὡς στήριγμα καί βοηθός ἡ πρεσβυτέρα μητέρα του Κατίνα, ἡ κυρά παπαδιά. Μιά γυναίκα ἁπλή καί ταπεινή, ἐγκάρδια καί χαμογελαστή, ἑτοιμόλογη καί συνετή, λιπόσαρκη, μέ μιά ὄψη πού σέ παρέπεμπε στίς παλιές γυναῖκες τῆς εὐλογημένης ἑλληνικῆς ὑπαίθρου. Ἄσπρα μαλλιά, μαζεμένα σέ κότσο, σοβαρότητα χωρίς ἐπιτήδευση, στήν συμπεριφορά καί στήν παρουσία. Ἐμένα προσωπικά μοῦ θύμιζε τήν δική μου γιαγιά.
Σιγά σιγά τήν γνωρίσαμε πιό πολύ καί τήν ἐκτιμήσαμε. Ἀπό τίς συζητήσεις μαζί της ἀλλά καί ὅσα ὁ Δεσπότης μας κατά καιρούς μᾶς διηγεῖτο, διακρίναμε στό πρόσωπό της μία ἀγωνίστρια τῆς ζωῆς, ἕναν ἄνθρωπο πίστεως, ἐντιμότητος, θυσίας καί ἐργατικότητος. Γέννημα καί θρέμμα αὐτοῦ τοῦ ὡραίου τόπου, παρά τήν ἔφεσή της καί τήν ἀγάπη της γιά τά γράμματα, ἤθελε νά γίνει δασκάλα, ἄφησε τά θρανία νωρίς, μετά τά στοιχειώδη, ὅπως συνηθιζόταν τότε, γιά νά ἐργαστεῖ στή γῆ καί στά ζωντανά, ὥστε νά ζήσει ἡ οἰκογένειά της.
Σάν μεγάλωσε μνηστεύθηκε τόν συντοπίτη της Εὐθύμιο Σκλήφα, ἕναν τίμιο, ἐργατικό καί εὐθυτενή νέο. Ὅμως εὐθύς μετά τήν ἀμοιβαία ὑπόσχεση γάμου, ὁ Θύμιος ἔφυγε γιά δύο χρόνια στήν Ἀμερική, στήν ξενιτιά, νά μαζέψει χρήματα γιά τόν γάμο τους. Ὁ λόγος τους συμβόλαιο, νά σταθοῦν ὑπομονετικά μέχρι τόν Γάμο, ὁ ἕνας πιστός στόν ἄλλο. Ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν ξενιτιά παντρεύονται ἐδῶ αὐτήν τήν Ἐκκλησία, τό κέντρο τῆς ζωῆς τῶν Λουκαϊτῶν. Στό σπίτι πού ζοῦσαν, συγκατοικοῦσαν μαζί μέ τήν οἰκογένεια τῆς συνυφάδος της. Δυό οἰκογένειες σ’ ἕνα μικρό σπίτι καί μαζί καί ἡ πεθερά της. Σήμερα δέν χωρᾶμε, διότι στένεψαν οἱ καρδιές ἀπό θυσιαστική ἀγάπη. Γηροκόμησε τούς μεγάλους, ἀνέθρεψε δύο ἐκλεκτά παιδιά, φιλοξένησε κόσμο πολύ, κληρικούς καί λαϊκούς.
Ὁ Θεός τήν ἐκάλεσε καί σ’ ἕνα ἄλλον σπουδαῖο ρόλο, νά γίνει ἡ πρεσβυτέρα τοῦ Ἱερέως συζύγου της καί νά σταθεῖ δίπλα του μέ ἀξιωσύνη καί ἀποτελεσματικότητα. Ἡ παπαδιά εἶναι ὁ μισός παπᾶς, λέει ὁ λαός μας. Καί στό πρόσωπό της ἐπαληθεύθηκε μέ τόν θετικότερο τρόπο. «Σοφαί γυναῖκες ὠκοδόμησαν οἴκους» μᾶς τονίζει ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ.
Πρῶτος ἀπό τήν πατριαρχική ἐκείνη οἰκογένεια ἔφυγε ὁ Χρῖστος. Ἔφυγε ὄχι ὡς ἄσωτος υἱός ἤ ἀπό ἰδιοτροπία ἀλλά ἀπό πόθο Χριστοῦ γιά τό Μοναστῆρι τοῦ Ἁγίου Νικολάου τῶν Βαρσῶν. Ἔγινε Μοναχός καί ὀνομάστηκε Χρυσόστομος. Χειροτονήθηκε Διάκονος καί Ἱερεύς, Ἱεροκήρυκας καί Ἡγούμενος, πολύτιμος βοηθός τῶν Ἀρχιερέων τοῦ τόπου, Θεοκλήτου καί Ἀλεξάνδρου, ἀγαπημένος πνευματικός πατέρας πολλῶν Ἀρκάδων καί ἐν τέλει Στέλεχος καί Ἀρχιγραμματέας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ἡ κυρά Παπαδιά καμάρωνε καί πάντα βοηθοῦσε μέ τόν τρόπο της.
Πέρασε καί μπόρες πολλές, ὅπως ὁ πρόωρος θάνατος τοῦ παπα-Θύμιου, οἱ ἔξοδοι τῶν γονέων καί τόσα ἄλλα πού ἡ μάταιη τούτη ζωή μᾶς ἐπιφυλάσσει. Στάθηκε ὅμως ὄρθια καί δημιουργική.
Ὁ Θεός τήν ἀξίωσε νά καμαρώσει τόν γιό της Δεσπότη τῶν Πατρῶν. Στάθηκε δίπλα του μέ προσοχή καί διάκριση. Πάντοτε μέ χιοῦμορ καί καλή διάθεση νά ἐπικοινωνεῖ μέ ὅλους μας. Ἰδιαιτέρως ἀγαποῦσε τούς Κληρικούς καί μάλιστα τούς νέους, σάν τά παιδιά της καί αὐτοί τῆς τό ἀνταπέδιδαν υἱοπρεπῶς. Τήν εὐχαριστοῦμε γιά τήν προσφορά της καί γιά τόν Δεσπότη μας, διότι ὁ ἀγαθός καρπός ἀπό τήν καλή ρίζα προέρχεται.
Ὅμως ὅλα αὐτά τά χρόνια θαυμάσαμε καί τήν ἀγάπη τῶν γιῶν της πρός αὐτήν. Ὁ Σεβασμιώτατος καί ὁ κ. Δῆμος ἔδωσαν σέ ὅλους μας σπουδαῖα πρότυπα ἀγάπης καί εὐγνωμοσύνης, ἀληθινοῦ ἀντιπελαργισμοῦ πρός τούς γονεῖς μας. Ἰδιαιτέρως τό τελευταῖο διάστημα μετέτρεψαν τόν προθάλαμο τῆς ἐντατικῆς μονάδος σέ κατοικία τους. Νυχθημερόν ἐκεῖ! Μάλιστα ὁ κ. Δῆμος δέν ἀπομακρύνθηκε οὔτε λεπτό ἀπό κοντά της, παροτρύνωντας τόν Δεσπότη νά φεύγει, προκειμένου νά ἐπιτελεῖ τά ἀρχιερατικά του καθήκοντα.
Σεβασμιώτατε Ἅγιε Πατρῶν,
«Στό βίο δίνει τέλος ἡ ζωή» σημειώνει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (Ἅγ. Γρηγόριος P.G. 37,1420). Σήμερα πού συνοδεύουμε τήν μητέρα σας, στήν ἄλλη ζωή τήν ἀληθινή, πού ὅλους μᾶς ἀναμένει, θά ἤθελα νά κλείσω τόν λόγο μου μέ ἕνα περιστατικό πού περιγράφεται σέ ἕνα κείμενό σας. «Ἐνθυμοῦμαι, γράφεται, ὅταν ὑπηρετοῦσα ὡς Ἱεροκήρυξ στήν Ἀρκαδία, μετά τήν Θεία Λειτουργία σέ κάποιο χωριό, ἦλθε νά μέ χαιρετήσῃ μιά εὐσεβής μητέρα, κρατῶντας τό παιδί της στά χέρια της. Ἦταν-δέν ἦταν ἐκεῖνο τριῶν ἐτῶν. Δείχνοντας στόν μικρό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τόν ρώτησα: «Γιά πές μου, ποιά εἶναι Αὐτή;». Καί τό μικρό παιδί, μέ τήν ψυχή τήν καθάρια, μοῦ ἀπήντησε: «Ἡ μαμά μου καί ἐγώ». Συγκλονίστηκα στήν κυριολεξία. Τέτοια ἀπάντηση ἀπό βρέφος; Εἶναι δυνατόν; Ναί, εἶναι! Στά μάτια τῆς Παναγίας πού βλέπει σπλαχνικά τά παιδιά της, τό βρέφος εἶδε τήν γλυκύτητα τῶν ματιῶν τῆς δικῆς του μάνας. Στό φωτεινό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, εἶδε τό ἱλαρό πρόσωπο ἐκείνης πού τόν ἒφερε στόν κόσμο. Τά ἄχραντα χέρια τῆς Παναγίας, τά ταύτισε μέ τά χέρια τῆς δικῆς του μητέρας, πού προστατευτικά τόν ἀγκάλιαζαν καί τοῦ προσέφεραν τήν θαλπωρή τῆς μητρικῆς ἀγάπης καί στοργῆς. Ἀλλά καί στοῦ Χριστοῦ τήν θέση εἶδε τόν ἑαυτό του... Ποτέ μου δέν λησμόνησα αὐτή τήν σκηνή καί αὐτή τήν συνομιλία μέ τό ἄδολο ἐκεῖνο βρέφος. Ἐκήρυξε στόν Ἱεροκήρυκα μέ τό δικό του βαθύ, ἀγγελικό, οὐράνιο τρόπο».
Σεβασμώτατε, ἀγαπητέ κ. Δῆμο,
Ἡ μητέρα σας ἦταν ἕνα δῶρο Θεοῦ, Ἧταν ἡ παρουσία τῆς Θεοτόκου ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ στήν ζωή σας. Τώρα πλέον στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας, πού κρατάει τόν Χριστό, θά βλέπετε πιό ἔντονα, τή μητέρα σας. Διότι ἄν ὁ ἄνθρωπος ὀρφανεύει ἀπό μητέρα, ὅπως εὔστοχα λέει ὁ λαός μας, ὅσο μεγάλος κι ἄν εἶναι, ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δέν ὀρφανεύουμε ποτέ, διότι πάντοτε ἔχουμε τήν μεγάλη Μητέρα, τήν Παναγία μας. Τήν εὐχή της νά ἔχετε καί νά ἔχουμε! Ἀμήν!
